İslahiye’de Çadırda Yaşayan Depremzede Suriyeli: “11 Yıldır Buradayız. Sadece Çocuklar İçin Konteyner İstiyoruz”
HABER: ÇAĞATAN AKYOL – Kamera: SADIK KARAKULOĞLU
Gaziantep’in İslahiye ilçesinde 11 yıldır ikamet eden Suriyeli Hasan Çetile, depremlerin ardından yerleştiği çadırın ardından konteyner çağrısında bulundu. Çetile, “6 çocuğum var. En küçüğü 2, en büyüğü 12 yaşında. Başka yolumuz yok. Biz bir şey istemiyoruz. Çocuklar için konteyner istiyoruz.”
Kahramanmaraş merkezli 6 Şubat depremlerinin en çok yıkıma neden olduğu yerlerden biri olan Gaziantep’in İslahiye ilçesinde depremzedelerin barınma sorunu devam ediyor. Bir grup Suriyeli göçmen aile kendilerine bir tarlada verilen 25 çadırda kalıyor. Aileler adına ANKA Haber Ajansı’na konuşan Hasan Çetile, 11 yıldır İslahiye’de yaşadıklarını söyledi. “Hem Türkiye halkı hem de Suriye halkı için deprem oldu” diyen Çetile, tek taleplerinin konteyner olduğunu söyledi.
“YEMEK İÇİN KONTEYNERLERE GİDİYORUZ”
İnşaatlarda duvar işçisi olarak çalıştığını belirten Çetile, depremin ardından çadır bulduklarını ancak jandarma ekiplerinin çadırı ellerinden aldığını iddia etti. Daha sonra yeni çadırları aldıklarını anlatan Çetile, evlerinin ağır hasar gördüğünü söyledi. Çetile, “Bize ‘Eviniz ağır hasarlı. Burada ne işiniz var. Başka ülkeye gidin’ diyorlar. Devlet 15 bin lira destek verdi. 15 bin lira aldım. Konteynerlere gidiyoruz, yiyoruz. Orada iftardan önce veriyorlar. O yüzden kendisine teşekkür edin” dedi.
“İSLAHİYE DIŞINDA SÖYLEMEKTE ZORLANIYORUZ”
Bölgedeki 25 çadırda yaklaşık 150-170 kişinin yaşadığını belirten Çetile, şunları kaydetti:
“Burada tuvalet banyo yok. Yanımızdaki market yardımcı oluyor. Orası açık, tuvalet ve elektrik var. Allah’a şükür burada bize kimse karışmıyor. Suriye’den kimse bizden konteyner almadı. Zor oldu. ‘İslahiye’den çıkın’ dememiz için. “Kimliğim Antep’te. Annem ve erkek kardeşimin evi çöktü. Kardeşim ameliyat oldu. Depremin ilk günü Adana’ya götürdüm. Şimdi Adana’da kabul etmiyorlar, çünkü nüfus cüzdanı Antep’te. Orada bana ilaç vermediler. Sonra buraya gelmek zorunda kaldım. 6” Çocuğum var. En küçüğü 2, en büyüğü 12 yaşında. Yavaş yavaş uygun olur inşallah. Başka çaremiz kalmadı. Ben konteyner istiyorum başka bir şey istemiyorum. 11 yıldır burada yaşıyoruz, hiçbir şey istemiyoruz, çocuklar için konteyner istiyoruz.”
